Nafarroa: kate artean

Aspaldian izan ez zuten protagonismoa hartu dute azken egunotan nafarrek. Joan den apirilaren 25ean Uxue Barkos eta Zapatero bileratik horren irribarretsu atera izana horren adibide argia da. Oharkabean egotetik, agenda politikoaren erdi-erdian egotera igaro dira, eta hautsak harrotu ditu horrek. “Nafarroa Euskadi da”. Hori zioten duela 25 urteko PSOEko kideek. Hala ere, ez dirudi garai haietako tesietara itzultzeko asmorik duenik Zapateroren taldeak, baizik eta, bakea lortzeko bidean, Nafarroari aitortu protagonismoak Batasunarekin hitzartutako estrategiaren tankera du. Nafarroa eta EAEren elkarketaz ere hitz egin duenik bada. Ez Zapatero, ordea. Aukera hori, erabat ez bada ere, baztertu egin zuen orain egun batzuk. PPren kritikak ekiditeko esan zituen, ala benetan hori pentsatzen duen jakitea falta da.  Auzi horren harira, Nafarroako parlamentuan “Nafarroa nafarrek nahi dutena” izango delako leloa indartzen ari da. Hurrengo bozketen emaitzak ikusi behar nafarrek zen nahi duten, ideia bat egiten hasteko. UPN eta CDNk kezkatuta egoteko motiborik badute. Hurrengo foru hauteskundeak gertu daude eta ongi baino hobeto dakite, egun duten gehiengo osoa Batasunaren legez kanporatzearen ondorio dela. Azken hauen legeztatzeak, Nafarroa Baik aurreko emaitzak hobetzeko dituen aukerak, eta, behar-beharrean, aurreko biek PSNrekin ituna egiteak indarra hartuz doaz. Esan gabe doa, gehiengo osoa izatetik, oposiziora pasatzea golpe handia litzatekeela hauentzat. Hau guztia dela eta, kanpainan hasi dira, bakearen truke Nafarroa salduko dutela zabalduz, prezioa EAE-Nafarroa organo amankomuna izango dela ohartaraziz. Miguel Sanz Nafarroako presidentearen kexak etengabeak izan dira. Enpresaburuei idatzitako gutunak zirela medio, eta Barañaingo erasoak ETAk agindu zituela eta, su-etenaren ondorengo giro politikoan deseroso dagoela erakutsi besterik ez du egiten. 

Armarri zaharra bezain kateaturik izan da Nafarroa azken urteetan. Kate horiek askatzeko gai izango ote den Zapatero, ikusi egin behar. Bide onetik doala dirudi.

Lander Arbelaitz